Een nacht in het eigen bos

Met de recente aanwas van nieuwe spulletjes was ik voornemens maar weer eens een tijdje in mijn bosje te vertoeven. Echter… dat laat zich nog niet al te gemakkelijk plannen. Ik ben het liefst minimaal een avond en dag op locatie. Een volledige 24 uur in het bos voelt op de een of andere manier goed, dus opstaan, ding doen, vuur, bed. Helaas lukt dat niet altijd, en hoe lang ik de eerste of tweede dag dan ook oprek, het voelt nooit als 24 uur in het bos. Oh well, een excuus om snel nog eens te gaan.

De nieuwe Condor 3-day rugzak mocht voor het eerst mee, ik ben niet heel erg fan van een tas vol molle maar het is potentieel wel handig en ik wil dus wel proberen. Veel nieuwe spullen meenemen betekent ook veel passen en meten, zeker omdat ik mezelf de restrictie had meegegeven dat het allemaal op-aan-in de nieuwe tas moest. Ik rij weliswaar met de auto naar mijn bos, maar oefening baart kunst, en er wordt vast in de toekomst nog wel autoloos gekampeerd. Het eerste wat ik pak: mijn winterrugzak. Helaas. Die past dus niet in de tas! Een goed begin, zucht. Enig gevloek, getier, 2 extra spanbandjes en een bezoekje aan een industriële 160 tons pers later blijkt het alsnog te passen. Tot mijn grote verbazing ben ik vervolgens dus mijn hoofdcompartiment helemaal kwijt aan nog wat zaken als matje, bivakzakje, de nieuwe Trangia en tarp. Dat gaat lekker… voortaan ga ik weer lekker in de zomer peddelen, slaapzakje van 26 gram mee, een kano waar je 2 ton barbeques, bier en god weet wat mee kunt vervoeren, en niet al dit geneuzel?! En het is nog warmer ook, heb ik me laten vertellen…

Volgende stap: de nieuwe waterzak. Drinkslang erin geschroefd, kleine voorpas hoe hij in de tas moet. Lijkt te werken. Water er in: lekkage. Grrrr. Drinkslang tot grens van mijn kracht aangeschroefd: lekkage. Grrrr. Oh well, maar hoe werkt het ding? Handleidingen is voor sissy’s, dus die krijg je er van de dump niet bij. WANT WIJ ZIJN MANNUH!!!1! Of zo. Anyway, het proces lijkt vrij simpel, drinktuitje draaien en je kunt er vocht uitzuigen. Hoe ik er water uit krijg zonder als een lammetje te lebberen is me niet duidelijk. Uit het grote vulgat schenken is vragen om moeilijkheden, en de drinkslang tot kraantje omkatten lukt vooralsnog niet. Drinkzak dus met een flauwe boog het bad in, er zijn immers nog 17 druppels niet uitgelopen en het zou jammer zijn als die laatste vierkante centimeter van de vloer ook nat wordt… Zoeken we later wel weer uit, Nalgene flessen it is!

De rest verloopt gelukkig soepeltjes, ik heb lang niet zoveel bij me als gehoopt, maar alles past, de keukentas past perfect, alles een plekje, ideaal! Eén afgemeten tas:

Toegegeven, kleine details als reserve-kleding en zo schitteren door afwezigheid, maar daar staat weer tegenover dat die Muurikka aan de buitenkant een dichterlijke vrijheid is die ik mezelf niet zou aandoen als het echt van de dagmarsen zou zijn. En ruimte te over in het voorraadkastje, niet in het minst omdat ik die voor een groot gedeelte nog moet kopen maar ook daarna… Er is dus nog groei mogelijk. Nu mik ik de tas direct achterin de auto, en in het bos moet ik er max 25 meter mee lopen tot ik een kamp kan bouwen, maar desondanks: het is gelukt. En zelfs met 2.5 liter water mee valt me gewicht en positie op de rug absoluut niet tegenvallen. Om mij voor eventuele toekomstige trips waar WEL gelopen moet worden, niet al te zeer de moed weg te nemen, ‘vergeet’ ik de boel te wegen voor ik wegga. Daar maken we ons de volgende keer wel zorgen om. De tas draagt licht en aangenaam, check!

Er is vrij harde wind Z draaiend naar W voorspeld, ik registreer alleen meer een N die naar W draait/ruimt/wat winden dan ook doen. Ervanuit gaand dat je beter naar de bestaande bries kan kijken, dan naar knmi.nl, besluit ik toch maar de tarp zo te spannen dat ik er in real life wat aan heb. (later rondhobbelen leerde me dat NAAST het stuk bos de wind wel pal Z woei. Klaarblijkelijk trok het dus door het bos heen op deze wijze. Boeien, ik heb een gestage wind gehad en dat is best aangenaam. Liever dat dan telkens walmen rook je kampement in). Ik trutzak lekker wat aan om een afdakje te bouwen wat aan twee kanten dicht is, helaas kom ik op 70 procent een boompje tegen wat toch wel een beetje in de weg lijkt te staan, dus tarp-puristen moeten de volgende foto’s maar niet aanklikken  😉 Ik vond het wel leuk om weer eens wat anders neer te zetten, en het is geestig hoe je ook de staande situatie telkens nog weer een beetje beter maakt met iedere extra lijn

Dit was niet eens de laatste vorm, ik heb later het dak nog wat hoger gekregen. Leuk man, origami voor mannen! Vlug aan de lunch, test van de trangia in combi met de Muurikka meer dan geslaagd. Het startte wat langzaam op, maar bakt een prima eitje. Dat is wel een beetje vals spelen op de ‘alles in de tas’-regel want die heb ik los in de auto meegenomen, bij gebrek aan veilig ei-vervoer-doosjes. Maarja, de eieren (laatste minuut beslissing omdat ik geen zin in pannekoek had (mijn dochter zit nu ongetwijfeld rechtop in haar bed, slaapoogjes uitwrijvend om zich heen te kijken waar dat boze monster was… Zei iemand nou GEEN trek in pannekoek?!?!?!)) mochten mee in de grote metalen doos waar ze ook wel goed in blijven. Is een merk die vooral voor de ruimte van de eieren gaat, er kunnen er ontzettend veel in! Noemen ze een Nissan, een of andere Japanse uitvinding. Ik had zelfs nog ruimte voor een sixpack bier, ongelooflijk. Waarlijk een koning onder de eierdozen!  😉 Back to the plot: eieren met spek in het bos dus

Wil de Biolite Stove met zijn aangeföhnde kracht nog wel eens zijn best doen om het dikke gedeelte in het midden te blakeren voor de binnenkant gaar is, dit rustige spirit-brandertje kabbelt rustig en gestaag naar een perfect gebakken eitje. Daarna een paar keer de verleiding tot middagdut weten te weerstaan, hout sprokkelen, bomen zagen, hout splijten. Fijn hoor, uit in eigen bos. Ergens onderweg ben ik mijn schattige Bird and Trout neck-knive verloren, terwijl hij om mijn nek hing. Die is dus via mijn buik op de een of andere manier uit mijn kleding gevallen, daarbij mij bijna een steekwond-slachtoffer zonder dader makend. Nu was ik daar altijd al wel bang voor, dat verliezen, maar het is toch wel beangstigd als je er achter komt dat het is gebeurd. Het levert in ieder geval wel weer een excuus op om de volgende keer weer met de metaaldetector door het bos te gaan.

Ondertussen gaat het hard met de wind chill, de schemering komt er aan, vlug aan de fik dus!

Er staat een slow cooking sessie op het programma, het poffen van de aardappels duurt het langst dus die moeten zo snel mogelijk naast het vuur. Blijken die dingen nog in de eierdoos te liggen?! In vallende duisternis naar de broem-broem, ineens valt er een zwak lichtje te spotten. In de schemering die ik nog net een man het bos induiken, op honderd meter afstand, het kleine witte lichtje blijft nog zichtbaar. WTF? Ik wacht nog maar even met de ontgrendeling van de eierdoos, want dat gaat altijd gepaard met een zeer opvallend geknipper van oranje lampen op alle hoeken, en de binnenverlichting gaat dan ook aan. Ja mensen, dat is nog eens een eierdoos! Liever toch maar eerst even weten wie of wat er heeft besloten door mijn bos te gaan banjeren, voor ik mijzelf al te zeer in de kijker plaats. Een minuutje later klautert er weer iemand uit mijn bos, het lichtje blijkt een fiets, en de boel vertrekt weer. Waarom iemand in the middle of nowhere, in zijn totale eentje (of in ieder geval in zijn werkelijkheid), toch nog helemaal het bos in kruipt voor plas of god weet wat, geen idee. We hebben het overleefd in ieder geval hihi.

Gepofte aardappels zijn prima, een spies van salami-paprika is natuurlijk nog beter

Brandt het vuur er lustig op los, bij mij gaat ondertussen het kaarsje bijna uit. “Even proefliggen” na een middag lumberjack spelen is me bijna fataal. Slechts het besef dat ik dan, hongerig en koud, om een uur of tien ga wakker worden in het donker naast een uitgegaan vuur trekt me weer terug naar het land der wakenden. Niet naar volle tevredenheid, maar toch. Hoe laat is het in godsnaam, dat ik zo moe ben? Het is helemaal donker, maar als nachtbraker kan ik wel tegen een stootje? FF op de phone kijken: 17.52u. Oei. Een halve dag buiten en ik ga al mee in het ritme van de natuur hahaha.

Na de heerlijke spies staat een set speklapjes op het menu. Als test eentje aan de vrijgekomen spies, de ander meer traditioneel op de pan

De pan doet wat ik wel vaker merk op open vuur: er gebeurt niks. Er gebeurt niks. Er gebeurt een klein beetje iets. INFERNO!! Dat lapje was dus wel krokant te noemen, en dan oogt het met name krokant omdat mijn zaklampje niet zo veel licht afgaf en de zwartere delen mogelijk wat minder opvielen 😉 De andere speklap deed er zeker een half uur langer over, maar mijn god wat lekker! Ondertussen is er ook nog een paprika gesneuveld om nog wat aan groente te doen, en vraag ik me echt af of die aardappels nog wel zin hebben. Na dergelijke smaakvolle zaken nog wat aardappels weghappen, meestal laat ik het lopen. Als ze eindelijk gaar zijn, één hapje proeven en… weg! De drie aardappels gaat in no time naar binnen. Houthakken in de kou maakt duidelijk hongerig.

Er komt een prachtige maan boven het bos hangen. In combi met de optrekkende mist is het ronduit feeëriek te noemen. Onderstaande foto is alles wat een telefoon-camera er mee kan, helaas. En dan is het nog niet eens feeëriek optrekkende mist, maar gewoon ordinaire rook van mijn vuurtje hahaha

De stilte is geweldig. Eerder in het jaar reden er nog wel boeren in de buurt rond om oogst binnen te halen en zo, nu ben ik echt alleen.

Aan het einde van de avond gaat mijn reflectiescherm er nog aan. Het was voor het eerst dat ik een poging tot reflectiescherm deed, normaal leg ik er te voorverwarmen blokken hout neer. Gemaakt van het meest rotte, verse en natte hout wat ik kon vinden hielp het ding het nog een tijd uit, maar toen hij ging, ging hij ook goed

Binnenkort nog maar eens de theorie er bij pakken over de hoe’s en wat’s op dat gebied. De ochtendstond heb ik helaas niet in volle glorie mee mogen maken. Het is best lekker aangenaam warm in je coconnetje, als het buiten bar koud, natgeregend, en van de frisse is. Erg aanlokkelijk om nog wat langer te blijven liggen. Dat, en ik denk dat ik de volgende keer voor de zekerheid een wat kleiner platvinkie Caol Ila meeneem… 😉 Een snelle pannekoek, afbreken, opruimen, hout wat over was terug naar mijn vaste plekje (uitgezonderd wat mooi spul voor de houtbrander thuis), en nog een laatste kop koffie

De nieuwe spullen zijn allemaal goedgekeurd, op de waterzak na. Die moeten we nog eens wat rustiger bestuderen. Keuken organizer was zeker een aanwinst, de trangia wist me te verbazen met zijn gemak. Al en al tevreden. Wat ik wel echt mis, is een manier van zitten. De rug is al niet briljant, laat staan na een paar uur slepen met hout. Puur op de grond (op mijn poncho-zak, maar kniesoor) kan ik niet al te lang zitten zonder last te krijgen. Voor de toekomst moet daar nog wat verbeterd. Ik ken allerlei in mekaar geknoopte bush-stoelen, maar dat zie ik mezelf nog niet zomaar even doen. Niet in het minst omdat een groot gedeelte van het hout in dit stukje bos danig rot is. Nu lag mijn vuur door de plaatsing van de tarp toevallig ‘heuvelop’, al was het maar centimeters, maar het hielp zeker niet mee. Zo leer je overal naar kijken. Kussentje voor in slaapzak achterlaten vanwege ruimtegebrek was een slechte beslissing, leverde is naar verhouding veel comfort mee in. Die vrotten we in de toekomst wel in een hoek of spleet. Spelen met tarpvormen was erg leuk, spiesjes ook danig bevallen. En nog een foto dan, omdat hij zo lekker was: