Houtsnijden is niet mijn grootste gave. Uberhaupt is ‘netjes’ werken met hout niet helemaal mijn ding. Als ik vier balkjes op gelijke lengte moet zagen, ga er maar van uit dat ze dan allen een andere lengte hebben, en als er zelfs maar één bij zou zitten met een rechte zaaghoek zou het me verbazen. En ja, dat is met gebruik van een verstekbak. Het is een natuurlijk materiaal, met knoesten, ringen, ik kan er maar niet klinisch mee werken. Niet dat ik een hekel aan hout heb, integendeel. Hutten, afdakjes, houtstapels, een stoel bij mekaar knopen of een stellage bouwen: allemaal geen probleem. Maar als het netjes en precies recht moet…
Dit alles leidt er uiteraard niet toe, dat houtsnijden dan dus van het menu is. Als rechtgeaarde bushcrafter moet je klaarblijkelijk lepels snijden, dat is in ieder geval wel hoe het overkomt als je de diverse bushcraft sites naloopt. Er worden zelfs workshops in gegeven… Onze vrienden in Zweden van het bekende messenmerk Mora hebben heel betaalbare instapmodelletjes houtsnij messen, dus een goed lezer weet wel wat al enige tijd hier tussen de bushcraft spullen ligt. Nu gaat er best wat tijd zitten in het omvormen van een eind berkenhout tot lepel, kuksa of ongedefinieerde schaal, en ook is het niet verstandig om bij vermoeidheid te blijven snijden. Een mes wat met hout geen problemen heeft, kijkt ook niet om naar een vinger als hij uitschiet… De meeste houtsnijprojectjes vergen dus een redelijk lange adem.
Met een nieuwe batch Amerikaanse vogelkers in de houtstapel meende ik toch maar weer eens, de messen ter hand te nemen. De extra bekoring: hout uit eigen bos niet alleen de open haard in mikken, maar er daadwerkelijk gebruiksvoorwerpen van maken. Een eerste begin: de bast verwijderd, en het lepelmes de diepte in gestuurd
Er is nog een lange weg te gaan, het is dus te hopen dat er nog mening bericht mag volgen. Het zou zonde zijn als het project stilvalt. Het is wel hard werk, na diverse projecten in relatief zacht berkenhout valt op dat met name de kern goed terugvecht.
LET OP: diverse delen van de Amerikaanse vogelkers zijn giftig. Dit is zeker zo bij blad en bast. Als je de bast verwijdert ruikt het ineens naar tomatenplanten, nog zo’n plant waar de vruchten eetbaar zijn en de rest giftig is (aardappels zijn een ander bekend voorbeeld). Over het daadwerkelijke hout van de vogelkers zijn de meningen verdeeld. Ik heb dit stuk hout gekozen omdat de rode kern een mooie tekening geeft. Tenminste, dat is de hoop, het is wel de reden waarom menig draaibank vogelkers verwerkt. Ik ben niet daadwerkelijk van plan de beker te gaan gebruiken om te drinken, maar het is dus wel goed te beseffen dat er mogelijk risico’s aan zitten als dit wel zou gebeuren. Let zelf op bij het gebruik van diverse houtsoorten!
