Vroeger, lang geleden, toen we als mensheid nog gewoon naar buiten mochten, toen… bleven de meeste mensen binnen. In die tijd kon ik me er echter wel mee vermaken, naar ons eigen stukje bos te gaan voor wat rust en uiteraard een mooi fikkie om boven te koken. Momenteel zou dat stukje bos perfect zijn om ons af te zonderen van de mensen, en als gezin even heerlijk te ontspannen. Helaas is echter in december de trouwe Pathfinder na lange, trouwe dienst echt definitief door de hoeven gezakt en zijn we tijdelijk autoloos. Geen bos voor ons dus, en dat is best wel balen.
Gelukkig hebben we nog een achtertuin die rommelig genoeg is om als pseudo bos te voldoen. Nou ja, in ieder geval voor het stoken van fik en en spelen met einden hout. Ik worstel nog een beetje om vuur te maken zonder lucifers of aansteker. Perfect dus om in een gecontroleerde omgeving te gaan oefenen. Uiteraard lukt het nu binnen drie minuten, laten we hopen dat het de volgende keer ‘om het echie’ ook zo soepel loopt. De volgende oefening zal ook moeten zijn zonder berkenbast, want dat spul vergemakkelijkt het proces wel danig.
Ah, de geur van houtrook. Wat ronddansend as, geknetter en gekraak. Ik moet echt nodig weer een nacht in het bos slapen, naast een kampvuurtje. Het gaat voorlopig niet gebeuren vrees ik…
