Vlees komt van dieren. Dieren zijn schattig, vlees is lekker. Die beide zaken snijden elkaar. De supermarkten spelen daar slim op in door al het vlees zo ver mogelijk verwijderd van de perceptie van ‘dier’ aan te bieden. Deze kop-in-het-zand strategie proberen wij hier te vermijden. Ons vlees komt bij de boer vandaan, en dochterlief weet dondersgoed dat die kalfjes die ze aait en voert, een jaartje later in stukjes in een zak mee naar huis komt. Met een bevriend jager die me af en toe wat toestopt, ervaar ik nog een stapje meer in het proces van van-dier-tot-vlees. Soms een dier door jouw handelen zien veranderen in de stukken vlees die de pan in gaan, het kan geen kwaad als je vindt het recht te hebben vlees te eten.
Vandaag liggen er echter vier konijntjes in de kelder. Met afstand de beesten met de hoogste aaibaarheidsfactor tot dusver, de buurkinderen hebben er eentje in een hokje zitten… Ze zijn als schade-bestrijding geschoten, ze zijn lekker, dus ze moeten de pot in. Het niet doen is pas echt zonde. Enkele fimpjes op YouTube verder, en nog wat bladeren in de boeken hier, en we zijn er over uit dat het relatief eenvoudig moet zijn. Op dus naar
Ieder voor mij nieuw dier levert weer nieuwe leermomenten op, en zo ook deze konijntjes. De eerste poging om de buikholte open te snijden levert een konijn op dat alleen zijn vacht kwijt is. Mijn methode zoals bij gans en eend is duidelijk niet de juiste 🙂 Maar laten we bij het begin beginnen: Het leegdrukken van blaas en endeldarm… geen idee hoe maar het lukt ons beiden niet echt
Dan dus maar wat voorzichtiger werken. Online en in de boeken is een scala aan methoden te vinden, hoe een konijn zijn jasje uit te trekken. Wij gaan voor een mengvorm van allen: eerst de ingewanden er uit, dan poten en kop er af, en dan de vacht er af. Om de ingewanden te verwijderen moet een voorzichtige snede in de buikwand gemaakt worden. Leermomentje: je moet een stuk hoger beginnen dan in eerste instantie verwacht. Goed voelen naar de ribbetjes is de truc.
Dat staat het meest stinkende en onaangename gedeelte op het programma: de ingewanden er uit trekken. Wederom een leermomentje: de twee vingers erin moeten wederom hoger dan verwacht. Die chef-kok online doet het in een halve seconde, en ik geloof dat zijn vingers zelfs niet vies werden… Ongetwijfeld de ervaring van honderden konijntjes villen. Onze eerste is wat bloederiger.
Hart, lever en niertjes zijn eetbaar, maar dat is voor de volgende keer. Met voor het eerst (en gelijk 4) konijntjes op het programma, al vrij laat op de avond (ze moesten gehaald), is het momenteel vooral doorwerken om bijtijds klaar te zijn. Volgende stap: poten en kop er af. Het die middag nieuw gehaalde hakmes mag gelijk aan de slag. In het hele proces was ik redelijk emotieloos, maar zo’n hakmes voor het eerst op de nek van een konijn mikken was dermate symbolisch… sorry Nijntje, maar het moet toch echt! Dit levert een harig karkas op:
Als de bronnen te geloven zijn, was het lastigste nu achter de rug. Het verwijderen van de huid ging echter niet echt vanzelf, het is fiks sjorren hier en daar. Daarna het bekken doorklieven, de laatste resten endeldarm wegsnijden, en het is de beurt voor de volgende! Mijn vrouw en ik hebben er beiden twee gedaan, en zoals het gaat: de tweede gaat al een heel stuk soepeler.
De volgende ochtend was het zaak de konijntjes vriezer-klaar te maken. Ze zijn voorbestemd voor een Rabbit Stew, dus ze hoeven niet in stukken. Het is vooral zaak, alle stukgeschoten stukken vlees etc. te verwijderen, en in twee bleken nog wat stukjes long te zitten en dergelijke. Al en al was het een enerverend avondje, waar het me wel verbaasde dat de aaibaarheidsfactor eigenlijk helemaal niet in de weg zat. Het was duidelijk al vlees in mijn hoofd.
Met de konijntjes was ook een Nijlgans meegekomen, en die was gisteravond de dans ontsprongen. Maar voor gans draaien we onze hand echt niet meer om, dus de borsten van dit eendje lagen vrij snel naast de konijnen in de vriezer te wachten tot ze een heerlijk maal gaan vormen voor ons! Jummie!