Deze site is momenteel nog stevig UNDER CONSTRUCTION
Peren plukken
Het wordt stilaan weer tijd om op jacht te gaan naar appels en peren! Met name de peren lijken dit jaar mooi groot, dat wordt dus een goede sessie perenmoes, sap en dergelijke. De peren zijn nog wat aan de harde kant, maar ze kunnen goed narijpen op de vensterbank. En natuurlijk: perry! Dat zal dus hier traditioneel met de Bergamot d’Esperen worden. Ik heb er zin in!
Schelpdieren in de winkel zijn duur. Waarom zijn schelpdieren duur? Wellicht omdat ze alleen supervers verkocht kunnen worden. Wellicht omdat we leven naar het “wat je van ver haalt is lekker”, waardoor onze kokkeltjes naar Spanje worden gereden en hier de Zuid-Europese palourdes in de schappen liggen… Ik weet het niet. Wel is duidelijk dat kokkeltjes rapen makkelijk is, vrijwel gegarandeerd een mooie vangst oplevert, en als je het weer voor het uitzoeken hebt, ook nog eens een heel aangename besteding van een middag.
Het dochtertje heeft een logé over, het tij valt midden op de dag laag en de zon gaat schijnen: het is weer eens tijd voor een trip naar het strand. Iedereen laarzen aan, de man een hark of schep, een emmer, en rapen maar!
Op zoek naar de mooiste…
Voor de kids is het geweldig, het schat-zoek-instinct slaat snel aan, en wie oh wie zal de mooiste of grootste vinden? Zoals op eerdere trips al wel gemerkt is de aanbevolen techniek met de hark onhandig. Domweg met de handen door de modder werkt een stuk efficiënter. Binnen een half uur is er grofweg een halve emmer bijeen, meer dan voldoende voor een paar maaltjes.
We zijn niet de enige
Het strand wordt door vele Aziatische gezinnen gebruikt om, net als ons te foerageren. Ook ben ik al eens Belgen tegengekomen, die naar strandgapers aan het graven waren. Wederom zo’n schelp die lokaal geen aftrek vindt, maar elders geprezen wordt om de smaak. Per persoon mag per dag een emmer van 10 liter aan schelpdieren meegenomen worden, en dat is af en toe ook te zien. Eigenlijk mag alleen voor eigen gebruik geraapt worden, maar als je met 5 emmers schelpdieren wegrijdt gaat het zeer waarschijnlijk een professionele keuken in… Wij maken het niet zo bont, desondanks is een halve emmer kokkeltjes een mooie buit.
De opbrengst
De ‘kleine’ kokkeltjes worden gelijk dezelfde avond een maal, de wat grotere, zwarte gaan apart. Geen idee of het een apart ras is, ze smaken allemaal hetzelfde. Na een paar uur in een badje met zout en wat zetmeel zijn de meeste schelpen zo ver dat ze hun zand geloosd hebben, helaas lukt dat nooit helemaal. Oh well, ze smaken er niet minder om.
Een maal voor een koning!
Heerlijk! En ruim voldoende voor drie man, en dat in nog geen uur. Vanuit een wildpluk perspectief staan de kokkeltjes dus erg goed op de ranglijst waar moeite tegen opbrengst worden afgewogen. De schelpen gaan in batches de pan in, en het kookvocht wat je dan aan het einde overhoudt is niet te versmaden! Met een beetje kookroom er in, even inkoken levert een geweldig sausje op. Onze gast had uiteraard haar deel meegekregen naar huis, dus met zes jaar kon ze haar familie haar eerste zelfverdiende maaltje serveren!
Gebakken kokkels
De grotere, wat zwartere schelpen zijn na anderhalve dag koelkast alsnog de pan in gegaan. Opvallend was, dat ze hun zwarte kleur aan het verliezen waren! De schelpen werden bleker en bleker, erg apart om te zien. Met al twee maaltjes kokkels in 24 uur achter de kiezen zijn deze als experiment ingelegd in het zuur. Er staan nu drie potjes in de koelkast te wachten of we het over een week nog durven om te proeven 🙂 Ik ben erg benieuwd hoe het gaat smaken…
De wat? Corbicula fluminea: de Aziatische Korfmossel. Sommige mensen krijgen baby-foto’s opgestuurd, anderen selfies op beroemde plekken waar vrienden onorigineel bezig zijn. Hier gaat het er wat anders aan toe. De vrienden en kennissen weten allemaal wel van de leef-van-het-land hobby, en dan krijg je dus foto’s van tot dan toe ongedetermineerde zoetwaterschelpen ge-appt, en of het misschien zal smaken? Nu weet ik een en ander van zoutwater schelpdieren, en een zoetwater mossel weet ik ook nog wel te herkennen, maar hier moest de parate kennis toch even passen.
Hee Rolph wat is dit?!
Het blijkt dus een exoot te zijn, een tegenwoordig algemeen voorkomend schelpje wat vermoedelijk meegelift is in ballastwater van Russische zeeschepen. En niet onbelangrijk: eetbaar. In de (uiteraard) Aziatische keuken is het een geliefd schelpje, maar dat zegt nog niks met ons tere Nederlandse smaakpapillen. Er was een hele zak vol uit het zand geharkt, dus uit veiligheidsoverwegingen gingen er een paar op de barbeque, en bij gebleken weerstand kon de rest een dag later verorberd worden.
Zie er goed uit!
Hoewel wat gronderig en met wat zand, bleken de schelpjes prima te bevallen. De overgebleven schelpen mochten een tijdje in bad om zout en zand te lozen, en zijn een dag later hun soortgenoten achternagegaan, zo heb ik begrepen. En ik heb er dus een nieuwe bij voor op de To Do lijst: Aziatische Korfmosselen vinden en eten!
Pruimen oogst
Na het succes van de plukhulp een paar dagen geleden kon het natuurlijk niet uitblijven: er moet meer geplukt! De oogst van wilde pruimpjes luistert meestal vrij nauw, een week te laat en alles is al uit de bomen gevallen. Vlug dus maar de aantekeningen er bij gepakt: waar heb ik zoal pruimen in de buitenruimte gespot? Op fietsafstand staat er nog een mooie grote boom die al jaren geen pruimen meer droeg, maar bij een eerdere inspectie weer eens mooi vol hing. Plukken dus!
Dit keer waren de pruimen van een dermate goede kwaliteit, dat we eerst een paar dagen los pruimen konden snoepen zonder bang te zijn, de helft halfrot weg te moeten gooien. Aangenaam, maar die kilo’s pruimen eet je dus niet zomaar weg. Wederom een recept pruimenmoes uitproberen dus. Deze donkere pruimen smaken wat dieper, dus een pittige moes met chili, pepers, wat knoflook, gefruit ui, wat kruiden en dergelijke moet haalbaar zijn. Op het einde een paar druppels Tabasco er bij, en het resultaat is een verrassend aangename, mild-scherpe pruimenmoes. Drie zakjes in de vriezer, en één pan die uitgelepeld kan worden met wat stokbrood van de barbeque van gisteravond
Pruimenjam met een bite
Ook als een jam is de moes verbazingwekkend lekker. Jam op brood is nooit zo mijn ding, maar met een pepertje in het midden en een zuurtje en een pittigje die om de aandacht vechten in de nasmaak is de moes bijzonder goed gelukt 🙂 Sommige dagen is het mooi, een wildplukker te zijn!
Een van de grootste fouten die een wildplukker kan maken, is continu de bomen en struiken om je heen in de gaten te houden. Natuurlijk lijkt de kans, spannend plukgoed te ontdekken, daarmee extra groot. Nu vergroot de kans dat je met voertuig en al in een sloot rijdt ook in hevige mate als je alleen maar omhoog kijkt, maar daar zullen we even op filteren. Het is ook de grond die goede tips geeft dat er eetbare cadeautjes ergens in de buurt hangen. Een goed voorbeeld is de duivenpoep onder lantarenpalen. Witte poep… er zitten duiven. Donkere poep… er zitten duiven die ergens in de directe omgeving bessen weten te hangen, zeer waarschijnlijk een krentenboom. En als je dit op de grond ziet liggen, weet zelfs een leek dat het bingo is:
En een blik omhoog bevestigt de vondst:
Pruimpjes klaar voor de pluk
Een onmisbaar stuk gereedschap voor de wildplukker is een verreiker. Met een verreiker kun je je oogst ernstig verrijken, zou ik nu gelijk schrijven als ik in een flauwe-woordgrappen-bui was. En kijk eens aan. Een plukhulp om bij fruit te kunnen waar toevallige passant niet bij kan. In het verleden had ik me met een bezemsteel en wat kindertuingereedschap een relatief goed werkende Patente Pruimen Plukker in elkaar geschoefd. De Sint vond afgelopen december dat dat weliswaar een mooie vondst was, maar dat er best nog een metertje of wat bij kon. Groot was dan ook de blijdschap, toen ik in de zak een Gardena pluktool gemonteerd vond op een telescopische VIER meter steel. Als die joekel volledig uitgeschoven is, kun je stukken kaas uit de maan scheppen, zo voelt het… Nu zijn er begin december verdacht weinig appels, pruimen of ander fruit te vinden in de bomen, dus het machtige apparaat stond al maanden te verstoffen in een hoekje. Tot vandaag dus! De eerste test is fantastisch.
Plukhulp in actie
Bij de zelfbouw plukhulp vielen de pruimpjes altijd wel in het netje, maar groter fruit als appels en peren ketsten altijd van de rand af. Het voegde zeker een mooi sportief en acrobatisch element toe aan het wildplukken: de peer lostrekken, en in een split second inschatten waar die naar toe zeilt en met de andere hand proberen te vangen voor hij op de grond beurs of erger valt. Met deze store-bought plukhulp is het allemaal wat meer uitgedacht, en valt alles keurig in het zakje. Alles behalve het overrijpe spul wat vlak naast jouw beoogde pruimpje hangt, want die keilen natuurlijk nog steeds bij het minste of geringste naar de grond, maar goed… Binnen een half uurtje stofzuigen op grote hoogte is er een mooie oogst van een halve emmer pruimpjes
Niet slecht voor een half uurtje
Zijn het pruimen? Mirabellen? Kroosjespruimen? Wie zal het weten. Ze smaken allemaal ongeveer hetzelfde, ze kruisbestuiven waar ze maar de kans krijgen… mij maakt het niet uit, ik ben geen bioloog, het gaat om de keuken. Wassen, de slechte er uit sorteren, ontpitten en met wat kaneel, kruidnagel, suiker, en “de geheime kruidenmix” de pan in om tot pruimenmoes te koken.
Klaar voor de pruttel
Ik ga voor moes, omdat wij hier niet of nauwelijks jam eten. Zonde dus om potten vol pruimenjam in de kelder te zetten als je er dan niks meer mee doet. Niet dat er hier dagelijks pruimenmoes op tafel komt, maar in kleine porties in de vriezer levert het een leuk bijgerecht voor af en toe op. Helaas heeft de pectine minder zijn best gedaan dan geanticipeerd, waardoor we vrij ‘runny’ moes hebben. Oh well, op de dag zelfs nog een beetje inkoken, of het afwerken richting een sausje. We komen er wel uit!
Meepraten? Live berichten zien? Volg ons op Twitter